Hikaye: "Kocaman, Turuncu, Pis Canavar"
Bir rüyadaydım. Duymuyordum. Görüyordum haleli, ama tam algılayamıyordum. İşte, oradaydı hayal meyal, galiba seçebildim. Uzanayım desem, bayağı mesafe vardı. Seslensem hemen duyacak olmasına rağmen bağıramıyordum. Çok denedim, olmadı. Yutkundum, odaklandım, derin nefes aldım ve var gücümle bağırmaya çalıştım. Olmadı. Ağlıyordu ve beni arıyordu. Hayret, nasıl görmüyordu? Bensiz ne yapardı, ne yapardı?
Hıçkırıklarıyla yattığım yerde zıpladım. Bir de baktım yanımda. Gerçekten ağlıyor ve dürtüklüyordu. Kucağıma aldım.
-Kocaman tuyuncu pis canavay göydüm anne! dedi.
Kocaman, turuncu, pis canavar! İlginç bir betimleme. İlginç bir canavar.
Daha önce de görmüştüm bu rüyayı. Çok zaman önce. Çok gençken. Bu defa çocuğum yoktu ve rüyadaki de çocuğum değildi. Duymasını istediğim kişiydi. İşte oradaydı, galiba seçebilmiştim. Uzanayım desem, çok uzaktı. Seslensem duyardı, ama bağıramamıştım. Sesim çıkmamıştı. O da görmemişti. Bir süre sonra yavaş yavaş yaklaşmaya başlamıştı. Sonra birden bire yanımdan geçip gitmişti. Görünmez olmuşum meğer. Kimse görmemişti. Duymamıştı.
Ertesi gün fırtınalı, soğuk bir sabaha uyanmıştım. Gerçek, rüyadan da boğucuydu. "Ne haddimize efendim," dedim kendi kendime, "boğulmak ne haddimize? Haydi çayını iç de işe gidelim. Bu çay demini mi almamış, neden turuncu? Hay ben şimdi senin... Neyse!"
Kendi kendine konuşur da insan yere batasıca rüyada bağıramaz ya, işte buna içilir.
Kim bilir kaç kere görülür bu rüya, hayatına yön verecek kaç insan görmeden geçmiştir seni ve sen bağıramamışsındır "buradayım hey!" diye.
Hıçkırıklarıyla yattığım yerde zıpladım. Bir de baktım yanımda. Gerçekten ağlıyor ve dürtüklüyordu. Kucağıma aldım.
-Kocaman tuyuncu pis canavay göydüm anne! dedi.
Kocaman, turuncu, pis canavar! İlginç bir betimleme. İlginç bir canavar.
Daha önce de görmüştüm bu rüyayı. Çok zaman önce. Çok gençken. Bu defa çocuğum yoktu ve rüyadaki de çocuğum değildi. Duymasını istediğim kişiydi. İşte oradaydı, galiba seçebilmiştim. Uzanayım desem, çok uzaktı. Seslensem duyardı, ama bağıramamıştım. Sesim çıkmamıştı. O da görmemişti. Bir süre sonra yavaş yavaş yaklaşmaya başlamıştı. Sonra birden bire yanımdan geçip gitmişti. Görünmez olmuşum meğer. Kimse görmemişti. Duymamıştı.
Ertesi gün fırtınalı, soğuk bir sabaha uyanmıştım. Gerçek, rüyadan da boğucuydu. "Ne haddimize efendim," dedim kendi kendime, "boğulmak ne haddimize? Haydi çayını iç de işe gidelim. Bu çay demini mi almamış, neden turuncu? Hay ben şimdi senin... Neyse!"
Kendi kendine konuşur da insan yere batasıca rüyada bağıramaz ya, işte buna içilir.
Kim bilir kaç kere görülür bu rüya, hayatına yön verecek kaç insan görmeden geçmiştir seni ve sen bağıramamışsındır "buradayım hey!" diye.
***
-Anne sabah işe gitme oluy mu? Lüpteeeenn, bi keyecik!
Yorumlar
Yorum Gönder